Polka Małgorzata Wojtaczka doszła na biegun południowy!

Zdążyłam, chociaż mały samolot transportowy już czekał od kilku godzin. Ale najpierw dano mi odpocząć i poczęstowano śniadaniem (!). Pobyt na Biegunie trwał kilka godzin. Po zwinięciu CAŁEJ reszty bazy sportowej ALE na Biegunie  (Nie mylić z amerykańską Bazą Badawczą Amundsen Scott - "Amundsen-Scott South Pole Stadion" położoną milę dalej, całoroczną, ale nie włączającą się w projekty sportowe) - wsiadłam do samolotu ALE w drogę powrotną na północ.

Lot z Bieguna do UNION GLACIER kilku-osobowym samolocikiem trwał ok. 5 godzin. Ani chwilę nie mogłam oderwać oczu od przesuwającej się pode mną widoków, szczególnie Gór Trans-Antarktycznych, których przełęcz mijałam miesiąc wcześniej. Pierwsza część lotu w słońcu. Potem już chmury. Na lodowym pasie bazy wylądowaliśmy około 3ej rano 26 stycznia - czasu miejscowego (regulowanego wg czasu Chile) - czyli ok. 7ej czasu polskiego

Baza UNION GLACIER też już się zwija. Trochę żałuję bo nie ma też już łazienek i pryszniców... Wszyscy śpimy w namiotach, ale dalej funkcjonuje namiot jadany... Jedzenia ( świeżego! )  nie brakuje :-) No i jest wyraźnie cieplej niż na Biegunie. Tylko minus 20 C :-) Niestety nie ma tu już centrum komunikacyjnego, dlatego muszę korzystać tylko z własnych nadajników. A te są bardzo wolne i brak energii, bo baterie słoneczne słabo się ładują kiedy niebo znowu całe zachmurzone. Dlatego obiecane zdjęcia wyślę dopiero za dzień/dwa z Chile. Sorry.

Największym luksusem jest na razie - sen, łącznie 4 godziny w ciągu ostatnich 2 dni. Ale także super, że ktoś inny gotuje (i to całkiem dobrze).

Planowany powrotny lot z Antarktydy do Punta Arenas w Chile ma nastąpić jeszcze dzisiaj (jeśli pogoda pozwoli). Samolot ALE właśnie przyleciał (jeśli chcecie zobaczyć jak takie lądowanie wygląda zobaczcie archiwalny film ALE na youtube: https://www.youtube.com/watch?v=p-QvlbiS5DY).

Jeśli wszystko pójdzie dobrze - wylot ma być najpóźniej za kilka godzin  i wtedy po pokonaniu ponad 3000 km powinniśmy dotrzeć wieczorem do Punta Arenas nad cieśniną Magellana , czyli nad ranem czasu polskiego.

Czyli prysznic musi jeszcze chwilę poczekać :-)

Kochani bardzo dziękuję za tyle smsów, pozdrowień, komentarzy...

Na prawdę nie spodziewałam się. Jedno pytanie ciągle się powtarza - więc odpowiadam zbiorowo: Czuję się dobrze. Zadziwiająco, ale chyba udało mi się przejść cała drogą bez poważniejszych awarii ani moich, ani sprzętu. Dziękuję wszystkim, którzy pomagali w organizacji wyprawy. Dopiero teraz widać, jak Wasza bezcenna pomoc okazała się skuteczna. Daliśmy radę. Razem.

Inne najczęstsze pytanie - kiedy będę w Polsce?

Chciałbym jak najszybciej, ale wszystko będziemy wiedzieć dokładnie dopiero w Chile. Na razie jestem na Antarktydzie.

Pakuję się. A tutaj jak wszyscy ciągle powtarzają - wszystko zależy od pogody.

Gocha.